การศึกษาของมหาวิทยาลัยแห่งรัฐวอชิงตัน

การศึกษาของมหาวิทยาลัยแห่งรัฐวอชิงตันซึ่งตีพิมพ์ในวารสารScientific Reportsพบว่าพี่น้องที่เคลื่อนไหวร่างกายมากกว่าในคู่แฝดที่เหมือนกันจะมีสัญญาณของโรคเมตาบอลิซึมต่ำกว่า โดยวัดจากขนาดรอบเอวและดัชนีมวลกาย สิ่งนี้ยังมีความสัมพันธ์กับความแตกต่างใน epigenomes กระบวนการระดับโมเลกุลที่อยู่รอบ ๆ DNA และไม่ขึ้นกับลำดับ DNA แต่มีอิทธิพลต่อการแสดงออกของยีน แฝดที่มีการเคลื่อนไหวมากขึ้นมีเครื่องหมาย epigenetic ที่เชื่อมโยงกับกลุ่มอาการเมตาบอลิซึมที่ลดลง ซึ่งเป็นภาวะที่อาจนำไปสู่โรคหัวใจ โรคหลอดเลือดสมอง และเบาหวานชนิดที่ 2เนื่องจากฝาแฝดที่เหมือนกันมีพันธุกรรมที่เหมือนกัน การศึกษาจึงชี้ให้เห็นว่าตัวบ่งชี้ของโรคเมตาบอลิซึมนั้นได้รับอิทธิพลอย่างมากจากการที่คนเรามีปฏิสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อม แทนที่จะเป็นเพียงแค่พันธุกรรมที่สืบทอดมาเท่านั้นMichael Skinner นักชีววิทยาของ WSU และผู้เขียนที่เกี่ยวข้องกล่าวว่า "การค้นพบนี้ให้กลไกระดับโมเลกุลสำหรับการเชื่อมโยงระหว่างกิจกรรมทางกายกับโรคเมตาบอลิซึม" "การออกกำลังกายเป็นที่รู้จักกันเพื่อลดความอ่อนแอต่อโรคอ้วน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าการ ออกกำลังกาย ผ่าน epigenetics กำลังส่งผลกระทบต่อเซลล์หลายชนิด ซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับโรคเมตาบอลิซึม