เพื่อนคนหนึ่งเขียนถึงฉันอย่างขยันขันแข็งเป็นเวลาเกือบหนึ่งปี

เพื่อแบ่งปันความจริงที่ไม่สบายใจที่เธอได้เรียนรู้เกี่ยวกับชุมชนของเธอ ครอบครัวของเธอ บุตรบุญธรรม และตัวเธอเอง ก่อนหน้านี้เธอไม่สนใจความคิดเห็นเหยียดผิวจากพี่เขย ตอนนี้มีความหมายใหม่เมื่อเธอเตรียมพาลูกชายกลับบ้าน เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอต้องจินตนาการว่าตัวเองอยู่ในผิวของคนผิวดำ ตอนนี้เธอกังวลเรื่องความรู้สึกเป็นเจ้าของของลูกๆ ว่าพวกเขาจะหาชุมชนทั้งภายในและภายนอกครอบครัวได้อย่างไร พวกเขาจะรู้สึกอย่างไรในบางสถานการณ์ พวกเขาจะได้รับและปฏิบัติอย่างไร? พวกเขาจะถูกโทเค็นหรือไม่? เมื่อไหร่พวกมันจะเติบโตจากน่ารักเป็นขู่? เธอต้องทำอะไรเพื่อให้แน่ใจว่าไม่เพียงแค่มีสุขภาพร่างกายเท่านั้น แต่ยังรวมถึงสุขภาพจิตและจิตวิญญาณด้วย เธอจะเตรียมพวกเขาอย่างไรให้โลกรับรู้และปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างไร นี่คือคำถามที่เธอต่อสู้ด้วย ในความคิดของฉัน ในฐานะแม่ของลูกคนผิวดำ 4 คน อดีตนักการศึกษา และผู้นำพลเมือง คำถามเหล่านี้คือคำถามที่ผู้ปกครองทุกคนของเด็กผิวดำควรตอบเพื่อตนเองและเห็นแก่ลูก ๆ ของพวกเขา มันมอบให้กับผู้ปกครองผิวดำซึ่งเป็นความจำเป็นทางวัฒนธรรมที่สืบเชื้อสายมาจากรุ่นสู่รุ่น มันจะต้องเหมือนกันสำหรับพ่อแม่ผิวขาว