ควบคู่ไปกับการตอบสนองของภูมิคุ้มกันเริ่มกำหนดเป้าหมายไม่เพียงแค่เปปไทด์ดั้งเดิม

ควบคู่ไปกับการตอบสนองของภูมิคุ้มกันเริ่มกำหนดเป้าหมายไม่เพียงแค่เปปไทด์ดั้งเดิม (เอพิโทป) บนเป้าหมายแอนติเจน แต่เปปไทด์ที่อยู่ติดกันด้วย หรือแม้แต่เอพิโทปบนแอนติเจนอื่นๆ “การแพร่กระจายอีพิโทป” นี้ส่งผลให้เกิดการตอบสนองต่อการอักเสบในวงกว้าง

สุดท้าย การติดเชื้อเรื้อรังในโฮสต์ทำให้เกิดการแพร่กระจายของอีพิโทปและการกระตุ้นเซลล์บีและทีโดยอิสระ การอักเสบ ทำให้เกิดภูมิคุ้มกันทำลายตนเอง การกระตุ้นภูมิคุ้มกันเป็นเวลานาน และการอักเสบเรื้อรัง ความเสียหายทางระบบประสาทมีแนวโน้มมากขึ้นในสถานการณ์นี้

ตัวอย่าง

ไวรัสภูมิคุ้มกันบกพร่องของมนุษย์ (HIV)

คาดว่าเอชไอวีมีผู้ติดเชื้อเกือบ 40 ล้านคน ซึ่งมีแนวโน้มที่จะติดเชื้อฉวยโอกาสที่คุกคามถึงชีวิต เว้นแต่จะรักษาและดูแลรักษาอย่างเหมาะสมโดยใช้ยาต้านไวรัสที่มีฤทธิ์สูง (HAART) นี่คือลักษณะเฉพาะโดยการทำลายเซลล์ CD4 T โดยเฉพาะ และระดับของลิมโฟไซต์เหล่านี้แปรผันตามปริมาณไวรัส